Geçen ayın başlarında bu şairimizi kaybetmişiz, kaybetmişiz diyorum, çünkü hakkında en ufak bir fikrim yoktu, kim olduğunu birazcık araştırdım, şiire karşı sorumluluk.
Nerede doğduğuna, kim olduğuna, genel ağda küçük bir araştırma yapılarak ulaşılabilir. Beni etkileyen, duvara adeta nakşedilmiş şiiri oldu. Ülkemizde her olur olmaz yere, plastik yunus yontuları dikme alışkanlığımız olduğundan, ya da kapkara duvarlarımızı boyadığımızdan, yağmur görmesin diye, yazıyı daha dikkatli inceledim. Bu hanımefendinin düpedüz şiirini çok canlı kıvrak harflerle resmedilmiş.
Ülkemizde Görsel Şiir de neymiş tartışmaları süre dursun. Bazılarının çok severek kullandığı o “gavurlar” hâlâ bizden öndeler.
Bizim paramız yok değil mi? Plastik yunus yontuları, savurgan, mevsimlik çiçekler ekmelere paramız yetiyor, bir ara banklara şairlerin şiirleri de yetiyordu. En azından graffitiler, bir parça şehri güzelleştiriyor, karmaşık çizimler olsa da. O da varsıl semtlerin, kıyılarına dadanan gençler sayesinde.
