Mide bulandırıcı bir yaklaşımdır esasında onun resimlerinde karşımıza çıkan, iğrenç kişiler, ilk bakışta, hayvanları andıran suretlerle karşımıza dikiliverirler, “kötü”lükleri artık kişiliklerinin bir parçası haline dönüşmüştür, zaten onun resimlerinden başka bir biçem beklenemez, kişilikler olduğu gibi göründüğü gibidir, hayalet değildirler, küçük küçük ayrıntılarıyla ressam figürlerin gerçek olduğuna inandırmaya çalışır, seyredenleri.
Bir yığın figür belki ressamın inandırıcı olma hevesinden dolayı, dizgeli bir yaklaşımla resimlerinin her yanına yayılır, karşımıza, çıkan tuhaf mahluklar, insandan, canlılardan devşirilmiştir, inanmıyorsanız, ben bütün ayrıntılarla gözünüzün içine sokarım, figürlerimde tanıtı der. Çok şey yer alır onun resminde, çoğu da uydurma diyebileceğimiz, günlük yaşamda yer bulamayan ifade biçimleridir. Bu resimleri, ressamın hayal dünyası diye geçiştirebiliriz, o kadar basit değil, ressam yasaklı olanı ayrımlı bir dünya da sunar, bu da karşı koyulanın ilk olmasa da başlangıcıdır. Zamanı ben yaratamıyorsam, ondan bağımsız olabilirim der. Suçlular, resmin suçluları, gerçekten var olanlar, bu dünyadan, buradan uzaklaşmamızı engeller, bir dünyanın habercisinden çok, ondan uzaklaşmaya çalışılan bir zamansızlık.
Yıllarca saklandığı yerlerden çıkarmıştır, figürleri zamanın durduğu yerde en acıklı insanın yaratıldığı bir düzenin parçasıdır, zamanı yoktur onun figürlerinin, çağdaş insanın yarattığı zamanın dışında var olurlar figürleri. En kötüler, en acıyı çekenlerdir. Bir şarkısı yoktur onun resimlerinin, kurak bir yerde var olurlar, kurak yeri var eden, yeniden oluşturan, kişiler, zamanın dışında bir toprak parçasında, bilinmeyen bir renkle oluşurlar, onun resminin erki, bundan ibarettir. Hiç sevemeyeceğimiz dünyanın insanları için bile bir yer bulunur, bulunan o yer, onun resminin ifadesidir. Dali’nin muştucusu, Bosch, insanın çektiklerinin zor “zamanları”ın soytarılıklarıyla seyirciyi selamlar. Başarmış mıdır, bilinen zaman onu haklı gösterir.
