yeni ve eski arasındaki bağ

Deleuze ve Guattari biraz da modernizmin bir düzensizlik olduğunu, bu düzensizliğin ise insan organizmasının sağladığı müthiş oluşumuyla “abstract machine” adını verdikleri soyut bir makineyle dengeye ulaşabileceğini, birey olabileceğini söyler.

Esasında başı bozuk bir dengeden de bahsederler ve günümüzde postmodern adı verilen eprimiş bir söylemin kliğini oluşturur bu iki filozof. Ne de olsa, ne denli soyut da olsa bir makine arızalanabilir. İşte günümüzde fotoğrafa yaklaşımda elimizde kalan pek çok şey tükenecek, arızalanacakmış gibi, buna rağmen pek çok şey yapabileceğimizi iddia ediyoruz, pek çok şeyi tüketmemizde bundan kaynaklanıyor olsa gerek. Pek çok kişinin arşivi var bu arşivlerden geriye ne kalıyor, kalacak.

Eskiden –çok eski değil- bir yazı yazılacaksa, bir dosya bütünlüğünü düşünen pek çok yazarımız, şairimiz, fotoğrafçımız vardı, hâlâ varlar ancak, şimdi genel ağ (ınternet), sayesinde herhangi bir yazı her hangi bir dosya anında paylaşılabiliyor. Klasik sandığımız her şey modern olabilir, modern sandığımız her şey post modern, yeter ki soyut makinenin işine yarasın. Ancak böyle olunca sanat yapıtından şüphe etmek için çok daha fazla veri var elimizde ve sanat yapıtını gerçekliğini anlamak için bilgi. Bireyin tarihi bu zamanlarda, toplumun tarihinin çok önüne geçebilir, eskidende böyleydi –çok eskiden- Da Vinci topluma malolan birey örneğinde olduğu gibi. Ancak biliyorum ki deha ile sanat arasındaki sac ayağının üçüncüsü deneyim de olabilir, başka bir şeyde. İşte bu madunlar var bu fotoğrafta, belki üçüncü sac ayağı. Güçlü görünmek, için çabalayan nedir, “abstract machine”. Oysa hepimiz “müthiş” olmak için çabalarız, zamanı anlayana dek. Fotoğraf makinesi hep güçlü olmamızı sağlar, yeni ve eski arasındaki bağ.

Anafot: Bu sitede daha fazlası var...